The Blog of patif2025

Between Movement and Stillness – Finding Myself in the Chaos and the Calm

This morning, I’m sitting on the terrace, listening to birdsong and the distant rhythm of passing trains echoing softly through the trees. Everyone is still asleep. The city—with all its rush, noise, and stimulation—feels so far away, even though I know it’s just a few kilometers from here. But right now, there’s peace. Silence. The kind that speaks louder than any noise.

After Saturday’s intense workshops, my body still feels the effort. Not painfully, but just enough to remind me that I did something for myself. Physical activity—whether it’s training, walking, dancing, or any kind of movement—is my way of coming back to myself. It’s my safety buffer. A shield that protects my mind from spinning into that whirlwind of thoughts typical of ADHD.

I’ve never been officially diagnosed with ADHD. As a child, I was only diagnosed with dyslexia. And, like so many girls, I learned to mask, to adapt, to meet expectations. My brother got the diagnosis. I simply “managed.” Quietly. But as I’ve gotten older, I’ve started recognizing more and more patterns in myself that I once saw only in him. And I’ve stopped being ashamed of them.

Now, I try to accept them—with kindness. I no longer punish myself for being distracted, for jumping between ideas, for having too much energy. I follow what feels right. I surround myself with people I choose. I let go of toxic relationships. I filter the world so I can focus on what truly matters. I used to think something was wrong with me—how could I be so well-organized, able to manage others and think five steps ahead, and then suddenly fall apart? Now I understand: maybe there are different versions of me inside, each trying to help in her own way.

I still often try to do too much at once. My time estimation isn't always perfect. But years of working as a manager taught me how to plan realistically. My inner drive and curiosity often push me too far, too fast—and that’s when sport becomes my lifeline. My anchor. My healing space. A soothing balm for my restless thoughts. A way to reset my soul.

And I love giving myself time to rest—preferably active rest. A calm walk through the neighborhood, with my husband, with the kids… or completely alone. In those moments, I notice so much beauty around me. The stillness of trees, a curious deer crossing my path, the softness of the wind—all of it helps me regain balance. A balance that’s often missing in my everyday urban life. Working at Rossmann or McDonald’s used to overstimulate me so much—it wore down my nervous system in ways I didn’t fully realize at the time.

Only when I started working in a preschool—despite the noise—did I find something else. A sense of purpose. Balance. Agency. There’s room here for creativity, for stepping outside the box, for children’s emotions—and my own. There’s space to be myself. It’s not always easy, but it fits. Deeply.

Even writing this post, I feel my thoughts running in many directions—wandering through memories, ideas, emotions, dreams. But to me, it all connects. I see the patterns. The bigger picture.

Someday, my husband and I will escape Wrocław. When he retires—just ten more years—we’ll move to a house near the forest, maybe in the mountains. And there, we’ll finally calm our nervous systems, for good.

But for now... I’m here. On our little patch of land that I love so much. Sitting in the morning light, breathing in silence. And I’m grateful—for movement, for stillness, and for that beautiful space in between.

💛

TL;DR Self-growth isn’t just about achieving goals. It’s about learning to hear your own rhythm in the middle of everyday chaos. Movement is my therapy, ADHD is my hidden spark, and silence—my greatest teacher.

#ladiesofhive #mentalhealth #womenwithADHD #selfgrowth #reflection #healingthroughmovement #slowliving #mindfulmotherhood #naturelove #everydaybeauty #preschoolteacherlife #polanddiaries #personalstory

Pomiędzy ruchem a spokojem – odnajdując siebie w chaosie i ciszy

Dziś rano siedzę na tarasie, wsłuchując się w śpiew ptaków i cichy stukot pociągów, które niosą się gdzieś z oddali przez drzewa. Wszyscy jeszcze śpią. Miasto – całe to zabieganie, hałas, bodźce – wydaje się bardzo dalekie, choć przecież jest tuż obok. Ale teraz jest cicho. Spokojnie. I to taka cisza, która mówi więcej niż tysiąc słów.

Po sobotnich warsztatach moje ciało wciąż odczuwa wysiłek. Nie jako ból, ale jako przyjemne przypomnienie, że zrobiłam coś dla siebie. Ten fizyczny ruch – czy to trening, spacer, taniec, czy jakakolwiek forma aktywności – to mój sposób na powrót do siebie. To mój bufor bezpieczeństwa. Tarcza, która chroni mój umysł przed rozpędzoną spiralą myśli, typową dla ADHD.

Oficjalnie nigdy nie zdiagnozowano u mnie ADHD. Jako dziewczynka dostałam jedynie diagnozę dysleksji. I – jak wiele dziewczynek – nauczyłam się ukrywać, dopasowywać, spełniać oczekiwania. Mój brat dostał etykietkę. Ja po prostu "radziłam sobie". Ale z wiekiem coraz częściej rozpoznaję w sobie schematy i mechanizmy, które dobrze znam z jego doświadczeń. I przestałam się ich wstydzić.

Dziś staram się je akceptować – z łagodnością. Nie karzę siebie za rozkojarzenie, za skakanie z tematu na temat, za nadmiar energii. Podążam za tym, co czuję. Otaczam się ludźmi, których sama wybieram. Odcinam się od toksycznych relacji. Uczę się filtrować świat, by móc skupić się na tym, co naprawdę ważne. Kiedyś myślałam, że coś ze mną nie tak – jak to możliwe, że potrafię perfekcyjnie organizować pracę swoją i innych, a potem kompletnie się gubię? Teraz wiem, że może po prostu mieszka we mnie kilka „wersji mnie”, z których każda ma coś do powiedzenia.

Często wciąż chcę zrobić za dużo w jednym momencie. Nadal zdarza mi się źle ocenić upływ czasu. Ale lata pracy jako menadżerka nauczyły mnie planowania i realistycznego podejścia do zadań. Mój wewnętrzny pęd i ciekawość świata często niosą mnie zbyt daleko, zbyt szybko – i właśnie wtedy sport staje się moim kołem ratunkowym. Moją kotwicą. Ukojeniem dla głowy. Regeneracją dla duszy.

Lubię też dawać sobie przestrzeń na odpoczynek – najlepiej aktywny. Spokojny spacer po okolicy, z mężem, z dziećmi… albo samotnie. W takich chwilach widzę najwięcej piękna wokół. Spokój drzew, napotkane zwierzęta, cichy wiatr – to wszystko pomaga mi odzyskać równowagę. Równowagę, której tak bardzo brakuje w codziennym, miejskim życiu. Praca w Rossmannie czy McDonaldzie kiedyś mocno mnie przestymulowywała i obciążała układ nerwowy.

Dopiero praca w przedszkolu – mimo hałasu – przyniosła mi coś, czego długo szukałam. Poczucie sensu. Równowagi. Sprawczości. Tu jest przestrzeń na kreatywność, na odejście od schematu, na emocje dzieci – i na moje własne. Tu mogę być sobą. I choć nie zawsze jest lekko, to czuję, że jestem we właściwym miejscu.

Nawet teraz, gdy piszę ten post, widzę, jak moje myśli rozbiegają się w różne strony – przeskakują między wspomnieniami, planami i marzeniami. Ale dla mnie to wszystko się łączy. Widzę w tym sens. I szerszą perspektywę.

Pewnego dnia uciekniemy z mężem z Wrocławia. Gdy przejdzie na emeryturę (zostało już tylko 10 lat!), wyprowadzimy się do domu blisko lasu, może w góry. I tam naprawdę wyciszymy nasze układy nerwowe.

Ale dziś… jestem tutaj. Na naszym kawałku ziemi, który tak bardzo kocham. Siedzę w porannym świetle, słucham ptaków i oddycham ciszą. I jestem wdzięczna – za ruch, za spokój i za to piękne „pomiędzy”.

💛

TL;DR Samorozwój to nie tylko cele i osiągnięcia. To także umiejętność wsłuchania się we własny rytm, w samym środku codziennego chaosu. Ruch to moja terapia, ADHD to mój ukryty ogień, a cisza – najważniejszy nauczyciel.

#ladiesofhive #zdrowiepsychiczne #kobietyzADHD #samorozwój #refleksja #terapiaruchem #kochamnaturę #prostechwile #slowlife #macierzyństwo #życiewprzedszkolu #życiewPolsce #mojahistoria